Не адзіная ты маеш грыф
“незваротная страта”,-
Шмат гублялася блізкіх людзей
у жыцьцёвым трысьці,
Але першая ты сярод тых,
перад кім вінаваты,
Што згубіў і ня змог,
і ня здолеў дагэтуль знайсьці.
Можна доўга ўзірацца ў сьцяну
і вакна не заўважыць,
Можна біцца ў вакно
і лічыць яго тоўстай сьцяной,
Можна проста ня жыць,
альбо жыць і над стратамі княжыць,
Толькі хто ў гэткім княстве
захоча назвацца княжной?
Больш за сьмерць ненавіджу
выключную логіку сьмерці,
Страта – нібы маленькая сьмерць
і такі ж абсалют,
Гэта пляма, якую з душы не адмыць,
не сашкрэбці,
І дарэмна зьдзіраць,
калі сутнасьцю робіцца бруд.
Існаваньне тваё,
як сукупнасьць вядомых малекул,
Рэч магчымая
толькі за межамі сёньняшніх дзён,
Але я адшукаю цябе,
каб на зломе кароткага веку,
Ці, магчыма, пазьней
зноў падыхаць з табой ва ўнісон.
Я знайду цябе там,
дзе да болю стэрыльна і бела,
Дзе патрэбы няма анікому маніць і хітрыць,
Назавуць наша воблака
княствам дваіх ашалелых,
Дзе акром нас з табой
будуць толькі багі і вятры.
2006.